.

زیر باران گریه می کردم آرام و بیصدا تو چتر را بالای سرم گرفتی اما همچنان گونه های من خیس از گریه ماند …!

و تو هرگز نفهمیدی که چتر باید بالای دلم باشد نه روی سرم …

.

 با ﻣﺮﺟﺎﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﻟﺮﺯﯾﺪﯾﻢ
ﺑﺎ ﮐﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﺧﺮﻭﺍﺭﻫﺎ ﺗُﻦ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻪ ﺯﺩﯾﻢ
ﺑﺎ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞﻫﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪﯾﻢ
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﺧﺰﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﺭﻭﯾﯿﺪﯾﻢ
ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﯼ ﻧﺎﺭﻭﻥﻫﺎ ﻗﺎﻗﺎﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﺗﺮﮐﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺳﯿﺮﺳﯿﺮﮎﻫﺎ
ﻭﺯﯾﺪﯾﻢ...
ﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ...
ﺩﺭﺧﺸﯿﺪﯾﻢ...
ﻭ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ... ﮐﺠﺎ !
ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ؟ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ !
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﭼﻨﮓ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﻢ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻤﺎﻥ
ﺧﺰﻩﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺳﻔﺮ
ﺧﯿﺲ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎﯼ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ
ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ
ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺎ ﺁﺏ ﺁﻣﺪﻩﺍﯾﻢ !؟
ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﯽ ﭘﺎﺭﻭ ! ؟
ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﯽﺁﯾﺪ ...
ﻧﻪ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺍﺳﺖ...
ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ